พระจันทร์เสี้ยว

"พระจันทร์เสี้ยว" เริ่มต้นจากกลุ่มนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ที่สนใจด้านวรรณกรรม เมื่อ พ.ศ. ๒๕๑๒ อาทิ สุชาติ สวัสดิศรี, นิคม รายวา, เธียรชัย ลาภานันท์, วีรประวัติ วงศ์พัวพันธุ์, วินัย อุกฤษณ์, วิทยากร เชียงกูล, ธัญญา ผลอนันต์ ซึ่งมีงานเขียนอยู่มากมายในขณะนั้น ต่อมาสมาชิกบางคนได้เริ่มหันมาสนใจงานละครเวที จึงเขียนบทละครขึ้น เช่น "ฉันเพียงอยากออกไปข้างนอก" ของ วิทยากร เชียงกูล "ชั้นที่ ๗" ของ สุชาติ สวัสดิศรี "นายอภัยมณี" ของ ธัญญา ผลอนันต์ "นกที่บินข้ามฟ้า" ของ วิทยากร เชียงกูล และคำรณ คุณะดิลก "ชมรมพระจันทร์เสี้ยว" ในขณะนั้นผลิตผลงานละครอย่างต่อเนื่องในรูปแบบและชื่อคณะที่หลากหลาย ได้แก่ "นี่แหละโลก" "แม่" และ "ก่อนอรุณจะรุ่ง" ซึ่งประสบความสำเร็จได้รับการวิจารณ์ในด้านบวกจากผู้ชมทั้งทางเนื้อหาและวิธีการแสดง

10 ปีต่อมา เมื่อ พ.ศ.2530 หลังจากที่ คำรณ คุณะดิลก ซึ่งไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศแล้วกลับมาประเทศไทย ได้สร้างสรรค์ละครเวทีสามัญชน เรื่อง "คือผู้อภิวัฒน์" เรื่องราวของรัฐบุรุษอาวุโส ปรีดี พนมยงค์ ในนามของกลุ่มพระจันทร์เสี้ยว ได้รับการวิจารณ์ว่าสามารถลบล้างคำปรามาสเกี่ยวกับการผลิตบทละครของคนไทยที่มักถูกวิจารณ์ว่าอ่อนด้อย ปลายปี พ.ศ. 2538 คำรณ คุณะดิลกนำหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งผู้สนใจสร้างสรรค์งานละครเวทีอย่างเป็นอาชีพในนาม "พระจันทร์เสี้ยวการละคร" ร่วมกับศูนย์วัฒนธรรมแสงอรุณ ผลักดันกระตุ้นความตื่นตัวให้กับวงการละครเวทีบ้านเราอีกครั้งหนึ่ง และมีผลงานสืบเนื่องติดต่อมา อาทิ "กูชื่อพญาพาน" "ความฝันกลางเดือนหนาว" "มาดามเหมา" "กระโจมไฟ" "ตลิ่งสูงซุงหนัก" "พระมะเหลเถไถ" "คำปราศรัยของนาย ก." ฯลฯ และมีผลงานที่ได้รับการยอมรับทั้งในและต่างประเทศจากการกลับมาอีกครั้งของ "คือผู้อภิวัฒน์ 2475" กับนักการละครรุ่นใหม่ที่สืบสานงานสร้างสรรค์ต่อมาจนปัจจุบัน